دیدار «شی جین‌پینگ» رئیس‌جمهور چین و «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا در نشست بوسان کره جنوبی با اعلام یک «توقف موقت تجاری» میان دو اقتصاد بزرگ جهان پایان یافت؛ توقفی که بیشتر یک تنفس دیپلماتیک است تا پایان جنگ اقتصادی.
ایران‌ویو24-بین‌الملل
در این دیدار که پنج‌شنبه گذشته برگزار شد، دو طرف مجموعه‌ای از تعهدات متقابل تجاری را با هدف کاهش تنش‌ها اعلام کردند.
بر اساس توافق، آمریکا تعرفه واردات کالاهای چینی را از ۵۷٪ به ۴۷٪ کاهش داده، اجرای تعرفه‌های متقابل را به‌مدت یک سال به تعویق انداخت، تعرفه‌های مرتبط با فنتانیل را نصف کرد و گسترش تحریم شرکت‌های چینی را تا یک سال دیگر عقب انداخت. واشنگتن همچنین برای همکاری با پکن در حوزه‌های تجارت، انرژی و هوش مصنوعی اعلام آمادگی کرد.
در مقابل، چین پذیرفت مالکیت اپلیکیشن تیک‌تاک را منتقل کند، خرید ۱۲ میلیون تن سویا از آمریکا را تضمین نماید، محدودیت‌های صادرات فلزات نادر را تعلیق کند و خرید نفت و گاز از آلاسکا را افزایش دهد.
یکی از مهم‌ترین بندهای توافق، تعلیق تعرفه‌های بندری و کاهش هزینه حمل‌ونقل دریایی بود؛ تعرفه‌هایی که حدود ۳.۲ میلیارد دلار فشار مالی سالانه بر کشتی‌های چینی وارد می‌کرد. با اجرایی شدن این بند، شرکت‌های حمل‌ونقل و کشتی‌سازی چین از بار مالی سنگین اخیر رهایی یافتند، هرچند چین همچنان با در اختیار داشتن بیش از نیمی از بازار جهانی کشتی‌سازی، موقعیت برتر خود را حفظ کرده است.
تحلیل‌های رسانه‌ای از جمله فایننشال تایمز و اکونومیست نشان می‌دهد این توافق یک «وقفه تاکتیکی» است نه صلح پایدار. چین پس از یک دهه عقب‌نشینی در برابر تحریم‌های واشنگتن، اکنون توان تحمیل شرایط اقتصادی و استفاده ژئوپلیتیکی از تجارت جهانی را به دست آورده است.
واشنگتن نیز با اذعان به قدرت اقتصادی پکن، می‌کوشد با ابزارهای نرم‌تر، فشار را مدیریت کند.
به نوشته اکونومیست، «توقف موقت بوسان» تنها تعلیق ابزارهای اقتصادی است؛ تعرفه‌ها و محدودیت‌های فناوری علیه شرکت‌های چینی همچنان پابرجاست. در همین زمینه، تحلیلگران جی‌پی مورگان معتقدند هر دو کشور با حفظ بخشی از ابزارهای تحریم، گزینه‌های چانه‌زنی آینده خود را باز گذاشته‌اند و هدف فعلی، آرام‌سازی بازارها است نه پایان رقابت بلندمدت.
هان شین لین، مدیر دفتر The Asia Group در پکن، در گفت‌وگو با رسانه‌های اقتصادی تأکید کرده است:
«چین در حال ساخت دفاع اقتصادی بلندمدت است؛ با گسترش بازار داخلی، توسعه زنجیره‌های ارزش و کنترل منابع حیاتی مانند لیتیوم، نیکل و فلزات نادر.»
در مقابل، آمریکا همچنان مزیت‌هایی چون نوآوری تکنولوژیک، سلطه دلار و اتحادهای امنیتی جهانی را داراست، اما چین با صبر راهبردی می‌کوشد از وابستگی به این قدرت‌ها فاصله بگیرد.
نشست بوسان نشان داد رقابت واشنگتن و پکن به مرحله‌ای رسیده که دیگر فقط درباره تجارت نیست؛ بلکه درباره طراحی آینده اقتصاد جهانی است.
توقف تجاری موقت، شاید آرامشی زودگذر باشد، اما نشانه‌ای روشن از آغاز فصل تازه‌ای در رقابت ژئوپلیتیکی و اقتصادی چین و آمریکا است.
