اسرائیل به یک «صلح فرمالیته» در غزه نیاز دارد، نه به‌عنوان راه‌حل واقعی مناقشه فلسطین، بلکه برای مهار فشارهای داخلی و منطقه‌ای، جلوگیری از فروپاشی پیمان ابراهیم، کاهش انزوای دیپلماتیک و فراهم‌کردن زمینه‌ای برای حفظ حمایت متحدان عربی و غربی. این صلحِ نمایشی، بیش از آنکه پاسخی به رنج فلسطینیان باشد، تلاشی تاکتیکی برای حفظ دستاوردهای ژئوپلیتیکی اسرائیل در خاورمیانه است.
ایران ویو24- بین الملل
وب‌سایت وابسته به پارلمان بریتانیا که گزارش‌ها، پژوهش‌ها و تحلیل‌های سیاستی درباره مسائل داخلی و بین‌المللی را منتشر می‌کند، در گزارشی در اینباره نوشت: پنج سال پس از امضای پیمان ابراهیم، روابط اقتصادی و حتی همکاری‌های دفاعی اسرائیل با امارات، بحرین و مراکش عمق یافته، اما جنگ‌های پی‌درپی با حماس در سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۵ نشان داده است که این پیمان‌ها برخلاف تصور اولیه، چندان پایدار و مقاوم در برابر بحران نیستند.
بر اساس این گزارش اسرائیل درباره صلح ابراهیم و چالش های موجود برای تل آویو، می توان افزود به دلایل زیر چرا اسرائیل حداقل به یک صلح فرمالیته در موضوع غزه نیازمند است. وب‌سایت بریتانیایی می نویسد:
افکار عمومی عربی علیه عادی‌سازی: با وجود سقوط چشمگیر حمایت افکار عمومی از روابط رسمی با اسرائیل، هیچ یک از دولت‌های امضاکننده پیمان ابراهیم این روابط را قطع نکرده‌اند. اما این شکاف میان دولت‌ها و ملت‌ها، بنیان چنین پیمان‌هایی را متزلزل می‌کند و اسرائیل را نیازمند «صلحی نمایشی» در غزه می‌سازد تا دست‌کم فشار اجتماعی علیه متحدان عربش کاهش یابد.
بحران‌های دیپلماتیک فزاینده: اقدامات تحریک‌آمیز مقامات راست‌گرای اسرائیل در مسجدالاقصی و طرح‌های الحاق کرانه باختری، واکنش تند امارات و دیگر کشورهای عربی را در پی داشته است. حمله اخیر اسرائیل به رهبران حماس در دوحه نیز باعث شد اتحادیه عرب و سازمان همکاری اسلامی خواستار بازنگری در روابط دیپلماتیک با تل‌آویو شوند. این فشارها اسرائیل را به سمت نیاز به یک «آتش‌بس یا صلح ظاهری» در غزه سوق می‌دهد تا از ریزش بیشتر در جبهه عربی جلوگیری کند.
تشدید انزوا در محیط پیرامونی: روابط تل‌آویو با قاهره وارد بحرانی بی‌سابقه شده و السیسی برای نخستین بار اسرائیل را «دشمن» نامید. همزمان، عربستان سعودی عادی‌سازی را صریحاً مشروط به تشکیل کشور فلسطین با پایتختی قدس شرقی کرده است. این شرایط نشان می‌دهد اسرائیل برای جلوگیری از انزوای کامل منطقه‌ای، نیازمند ارائه «تصویر صلح‌طلبانه» در غزه است.
تغییر اتحادهای منطقه‌ای: کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، به‌ویژه امارات و عربستان، به‌تدریج از اتکای مطلق به آمریکا و اسرائیل فاصله می‌گیرند و به سمت کاهش تنش با ایران و تقویت همکاری‌های درون‌منطقه‌ای حرکت می‌کنند. در چنین فضایی، یک صلح حداقلی در غزه می‌تواند به اسرائیل کمک کند تا از فروپاشی کامل محور ضدایرانی جلوگیری کند.
بی‌نتیجه بودن فشار برای عادی‌سازی گسترده: لبنان و سوریه همچنان قاطعانه هرگونه عادی‌سازی را رد کرده‌اند. شروط سخت عربستان نیز عملاً مسیر گسترش پیمان ابراهیم را مسدود کرده است. بنابراین، اسرائیل به‌خوبی می‌داند که بدون ارائه حداقلی از «پیشرفت نمایشی در پرونده فلسطین» و به‌ویژه غزه، امیدی به گسترش یا حتی تثبیت دستاوردهای دیپلماتیکش نخواهد داشت.
