تل‌آویو نگران نفوذ رسانه‌های ایران است؛ گزارشی تازه از مرکز مطالعات امنیت ملی اسرائیل نشان می‌دهد قدرت نرم تهران، از منطقه فراتر رفته و به دغدغه‌ای جهانی برای دستگاه دیپلماسی عمومی رژیم صهیونیستی بدل شده است.
ایران ویو 24- دفاعی امنیتی
مرکز مطالعات امنیت ملی اسرائیل (INSS) در تازه‌ترین گزارش خود، فعالیت رسانه‌ای جمهوری اسلامی ایران در عرصه جهانی را با تمرکز بر سازمان صداوسیما (IRIB) بررسی کرده و آن را یکی از مهم‌ترین بازوهای قدرت نرم ایران توصیف کرده است.
به‌نوشته دنی سیترینوویچ، «ایران توانسته با بودجه‌ای حدود نیم میلیارد دلار، مجموعه‌ای از شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی به بیش از ۳۰ زبان راه‌اندازی کند که روایت رسمی جمهوری اسلامی را به جهان منتقل می‌کنند».
در نگاه نویسنده این گزارش، شبکه‌هایی نظیر پرس تی‌وی، هیسپان تی‌وی، العالم و هوسا تی‌وی بخشی از یک سازوکار منسجم رسانه‌ای هستند که در کنار نهادهای دینی، فرهنگی و آموزشی عمل می‌کنند.
نویسنده اسرائیلی معتقد است این شبکه‌ها صرفاً ابزار اطلاع‌رسانی نیستند، بلکه «ابزارهای نفوذ راهبردی» برای تأثیرگذاری بر افکار عمومی، تقویت جبهه مقاومت و ایجاد پیوند فرهنگی میان جوامع مسلمان و عدالت‌خواه در جهان محسوب می‌شوند.
این گزارش مدعی است در حالی‌که بسیاری از دولت‌ها با سرمایه‌گذاری سنگین در دیپلماسی عمومی و روایت‌سازی دیجیتال در پی تأثیرگذاری جهانی هستند، ایران با اتکا به مدل چندرسانه‌ای برآمده از فرهنگ دینی، موفق شده است الگوی بومی خود از قدرت نرم را پیاده‌سازی کند.
این گزارش حاوی چند پیام ضمنی است؛
وقتی نهادی مانند مرکز مطالعات امنیت ملی اسرائیل (INSS) با دقت ساختار، بودجه و دامنه اثرگذاری صداوسیمای ایران را تحلیل می‌کند، به‌طور ضمنی نشان می‌دهد که رسانه‌های ایران توانسته‌اند در میدان نبرد روایت‌ها حضور مؤثر داشته باشند و توازن خبری را در مقابل غرب بر هم بزنند.
اما این گزارش را می‌توان در چارچوب رقابت راهبردی روایت‌ها ارزیابی کرد. در سال‌های اخیر، رژیم صهیونیستی سرمایه‌گذاری گسترده‌ای در «دیپلماسی عمومی» و «روایت‌سازی بین‌المللی» انجام داده است؛ از راه‌اندازی اتاق‌های فکر رسانه‌ای گرفته تا فعالیت فعال در شبکه‌های اجتماعی و تولید محتوای هدفمند به چند زبان.
با این حال، نتایج میدانی نشان می‌دهد که به دلیل جنایات رژیم، نفوذ روایت اسرائیلی در جهان جنوب، میان افکار عمومی مسلمان و حتی میان نخبگان آکادمیک رو به کاهش است. از این رو، چنین گزارش‌هایی کارکرد دوگانه دارند: هم تهدید رسانه‌های ایران را بزرگ‌نمایی می‌کنند تا بودجه‌های هنگفت برای مقابله توجیه شود، و هم شکست دیپلماسی رسانه‌ای اسرائیل را پنهان می‌سازند.
بااین حال این گزارش در واقع نشان می‌دهد که قدرت نرم ایران از مرحله منطقه‌ای عبور کرده و به مرحله بازدارندگی شناختی رسیده است. زمانی که یک مرکز مطالعاتی وابسته به تل‌آویو نگران نفوذ فرهنگی تهران در آفریقا و آمریکای لاتین است، یعنی الگوی ایرانی در حال تبدیل شدن به یک مدل مؤثر جهانی است.
